رابطه شیوه‌‌های فرزند پروری و گرایش به اعتیاد در دانش آموزان دبیرستانی شهر ایلام: نقش واسطه ای نوجویی

مقدمه: اعتیاد یک بیماری جسمی و روانی در نظر گرفته می ‌شود که به دلیل ماهیت پیش رونده ‌اش سلامت فرد و جامعه را در همه ابعاد زندگی به خطر می ‌اندازد. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه گری نوجویی در رابطه شیوه‌ های فرزند پروری و گرایش به اعتیاد در دانش آموزان دبیرستانی شهر ایلام بود. مواد و روش‌ ها: جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانش آموزان پسر دبیرستانی شهر ایلام که در نیمسال اول تحصیلی 95-94 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل داده است. به منظور انجام این پژوهش 410 نفر به روش تصادفی چندمرحله­ای انتخاب شدند و پرسشنامه ‌های شیوه‌ های فرزند پروری بامریند، نوجویی کلونینجر و گرایش به اعتیاد زرگر را تکمیل نمودند. داده ها با آزمون­ های همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر و با استفاده از نرم افزار َ Amos ویرایش 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.  یافته ‌های پژوهش: نتایج نشان داد مدل پیشنهادی با داده‌ های پژوهش برازش مناسبی داشت. نتایج تحلیل مسیر نشان داد که شیوه ‌های فرزندپروی بر گرایش به اعتیاد و نوجویی اثر مستقیم معنی دار دارند و همجنین این نتیجه حاصل شد که نوجویی در رابطه‌ی شیوه‌ های فرزند پروری با گرایش به اعتیاد نقش واسطه ای دارد.   بحث و نتیجه گیری: بر طبق نتایج پژوهش حاضر نوجویی یکی از موثرترین دلایل گرایش به اعتیاد در دانش آموزان است. لذا با وجه داشتن به این امر، مسئولان و فعالان حوزه سلامت بایستی تدابیری جهت افزایش آگاهی والدین در زمینه‌ ی آموزش شیوه‌ های فرزند پروری مناسب و نقش ویژگی ‌های شخصیتی در گرایش به اعتیاد را اتخاذ نمایند.